​در شاهنامۀ فردوسی ازین شهر کلتوری وقدیمۀ  افغانستان کنونی چنین یاد میکند:« رستم پهلوان »وقتی از خواب بیدار شد رخش را در اطراف اش ندید ناگزیر رد پایش را گرفته به شهر سمنگان رسید. آوازهٔ رستم ‌پهلوان که هنوز همسری اختیار نکرده بود در اطراف و اکناف پیچیده بود و وقتی داخل شهر شد فرمانفرمای سمنگان با عده‌ای از بزرگان به استقبال او آمدند و بسیار شیفته دیدار او بودند که چنین پهلوانی افتخار داده به شهر ایشان آمده است. رستم ناراحت از مسئله گم شدن اسب عزیز اش «رخش» به شاه و بزرگان  سمنگان گفت پی اسب را تا بدین شهر گرفته که اگر یافت نگردد عده‌ایی کشته خواهند شد. شاه سمنگان که در پوست خود از خوشی  نمی‌گنجید خیال او را بخاطر رخش آسوده ساخت و فقط ‌خواست رستم شبی مهمان او باشد. سمنگان از شهرهای بلند فرهنگی و کلتوری زمان اش  به شمار می‌رفت كه شراب و میگساری در آنجا روال عادی داشت.  [یعنی فرهنگی مثل فراعنۀ مصر  ودربارهای بزرگ داشت ]. وقتی رستم قول مساعد از بابت رخش گرفت دعوت آنها را قبول نمود و مهمان شاه سمنگان شد. شاه سمنگان بزرگان شهر را دعوت نموده و مجلس عیشی بر پا کرد. سپس وقت خواب آمد که رستم را به اطاقی خصوصی هدایت کردند و او مست، سر به بالین گذاشت. پاسی از شب نگذشته بود که در اطاق آهسته باز شد و شبحی با نور شمع به بالین رستم آمد. او چشم باز نمود و دختری زیبا را در فضای تار  و روشن اطاق مشاهد کرد و یزدان را سپاس گفت. عاشقِ آوازه‌های رستم، خود را «تهمینه» معرفی کرده گفت: